Σχολές #1: Γιατί δεν πρέπει να εγγραφτώ στα δημόσια ή στα ιδιωτικά Ι.Ε.Κ.;

Όπως και τις προηγούμενες διεξαγωγές πανελλαδικών εξετάσεων, έτσι και εφέτος (2015) πολλοί από τους υποψηφίους της διαδικασίας αυτής, θα τέθηκαν εκτός ΑΕΙ και ΑΤΕΙ ενώ μερικοί θα μπήκαν σε λάθος σχολή. Όσοι, λοιπόν, θα εισήχθησαν σε λάθος σχολή (λόγω λάθους προτεραιότητος στο μηχανογραφικό) και έχουν τα κατάλληλα μόρια έχουν φυσικά και την δυνατότητα να δοκιμάσουν το 10% την επόμενη χρονιά χωρίς επανεξέταση*, όμως όσοι εισήχθησαν σε λάθος σχολή ενώ δεν διαθέτουν τα κατάλληλα μόρια (π.χ στο ΑΤΕΙ Πειραιώς κλωστοϋφαντουργίας σε 7,000 μόρια περίπου) έρχονται στη μοίρα των αποτυχόντων. Το δίλλημα, επομένως, αυτών των φοιτητών αλλά και των μαθητών που απέτυχαν είναι το εξής: Να ξαναδώσω για δεύτερη φορά (ή τρίτη για μερικούς) ή να εγγραφθώ στα Δ.ή Ι. ΙΕΚ;

Ο οικονομικός παράγοντας, σαφώς, μπορεί να επηρρεάσει προς το κακό (ή προς το καλό, ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε μαθητή) την απόφαση για τη συνέχεια της φοίτησης του μαθητή που καλείται να πάρει αυτήν την απόφαση. Ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση ο καλούμενος να πάρει την απόφαση πρέπει να τα ζυγίσει καλά τα πράγματα ώστε να οδηγηθεί στην σωστή απόφαση και στο σωστό δρόμο για το μέλλον της ζωής του. Επίσης, μπορεί να διαφυλάξει χρόνο ώστε να εκμεταλλευτεί ίσως μια πιο ιδανική κατάσταση ώστε να ξαναδοκιμάσει μία ακόμη φορά την συμμετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις!

Για να μπω στο θέμα μας τώρα, η σωστή επιλογή για έναν μαθητή είναι να εισαχθεί σ' ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο ή ΑΤΕΙ. Ένας αποτυχημένος μαθητής, το μόνο που καλείται να κάνει είναι να ξαναδώσει πανελλαδικές εξετάσεις ώστε να μπει σε μια σχολή απ' αυτά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ώστε να αποφύγει τις σχολές ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (όπως τα Ι.Ι.Ε.Κ.) καθώς και τα δημόσια μέσα εκπαίδευσης ενηλίκων που δεν ανήκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως τα Δ.Ι.Ε.Κ. αλλά και τα ιδιωτικά όπως προανέφερα).

Ο λόγος, λοιπόν, που ένας μαθητής δεν πρέπει να εγγραφθεί σε μια από τις σχολές των Δ. ή Ι. Ι.Ε.Κ. είναι κατά κύριο λόγο η παροχή εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση, βέβαια, από τα εν λόγω κρίνεται ανεπαρκής, βάσει των εμπειριών μου, διότι η φοίτηση είναι μόνο 2 έτη + 6 μήνες πρακτικής άσκησης, αλλά και οι ώρες εκπαίδευσης διαρκούν 4 ώρες μόνο (στα δημόσια ΙΕΚ), εν αντιθέσει των πανεπιστημίων που παρέχουν ώρες εκπαίδευσης και πρακτικής άνω των 6 ωρών (συνεπώς και το εκπαιδευτικό υλικό είναι πολύ φτωχό).

Επίσης, ο σκοπός των ΙΕΚ είναι οι μεταφορά εμπειριών των καθηγητών (οι οποίοι είναι απλοί ελεύθεροι επαγγελματίες ή νοικοκύρηδες) στους σπουδαστές και η ελάχιστη ύλη που παρέχουν τα ΙΕΚ. Έτσι, φυσικά, δεν υπάρχουν ερευνητικός ομάδες ή σκοποί γενικότερα. 

Όπως, συμπεραίνουμε οι γνώσεις δεν παίζουν πρωταρχικό ρόλο στις εν λόγω σχολές διότι ο σκοπός τους διασυνδέεται άμεσα με τις θέσεις εργασίας, δηλαδή, δεν έχουν σκοπό να "γεμίσουν" γνώσεις στον σπουδαστή, αλλά "δεξιότητες" ή περιορισμένες γνώσεις, καλύτερα, στο σπουδαστή ώστε να κατέχει κάποιο επίπεδο για κάποιον εργοδότη που τον χρειάζεται. Ενώ, ένας νέος άνθρωπος των 18 ετών, για παράδειγμα, φυσικά θα αναζητεί πώς να εμπλουτιστεί από γνώσεις όχι για το πώς θα γίνει το δεξί χέρι κάποιου εργοδότη!
*Αν λέγεται πως θα καταργηθεί από το '16 και έπειτα.